Το μπλόκ της Αντιφασιστικής Συσπείρωσης πορεύθηκε στην πορεία της 17 Νοέμβρη με πανό «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη»
Δυνατός παλμός, πλήθος κόσμου και πολλά συνθήματα παρ’ όλες τις προβληματικές που προηγήθηκαν.
Μετά το τέλος της πορείας κρεμάστηκε πανό αλληλεγγύης στον αγώνα των μαθητών και των φοιτητών.

Για την πορεία του πολυτεχνείου φέτος υπήρχαν κυρίως διάφορα καλέσματα μέσω internet για πλατεία Κιλκίς στις 6:00 το απόγευμα. Μοναδικά καλέσματα στον δρόμο ήταν οι αφίσες που είχαν κολληθεί στο κέντρο της πόλης απο την Αντιφασιστική Συσπείρωση Άρτας και ένα πανό από το Ε.Κ.Άρτας (επίσης για 6:00). Κατά τις 6:05 και πριν καλά καλά ο κόσμος αρχίσει να συγκεντρώνεται, το ΠΑΜΕ παραδοσιακά και προμελετημένα, εξαπατώντας το μπλοκ των μαθητών και των φοιτητών τους αναγκάζει να ξεκινήσουν. Τα υπόλοιπα μπλοκ και ο κόσμος που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο σημείο του καλέσματος, ξεκινάνε επίσης βιαστικά. Ομολογουμένως αυτό το σενάριο «πολιτικής βιασύνης» δεν το είχαμε σκεφτεί και μη θέλοντας να αποκοπούμε από τον κύριο όγκο της πορείας μέχρι να αντιληφθούμε τι ακριβώς έχει συμβεί, κάναμε και εμείς το λάθος να ακολουθήσουμε. Το αποτέλεσμα αυτής της σπέκουλας και χειραγώγησης του ΚΚΕ- ΠΑΜΕ-ΕΚΑ, αλλά και η βεβιασμένη απόφαση των υπολοίπων να ακολουθήσουμε, είχε σαν αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων , φτάνοντας στο σημείο της συγκέντρωσης να διαπιστώσει ότι η πορεία έχει ήδη ξεκινήσει. Χάνεται έτσι για αρκετό κόσμο που έχει κατέβει στον δρόμο η δυνατότητα να τιμήσει για φέτος την επέτειο του πολυτεχνείου. Η πορεία ακολούθησε το δρομολόγιο πλατεία Κιλκίς -Άγιο Γεώργιο – Λαϊκή αγορά και πάλι πλατεία Κιλκίς .Παρόλο τον κόσμο και το παλμό της πορείας επιστρέφοντας στο σημείο της προσυγκέντρωσης, βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια και αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της ζημιάς και το αποτέλεσμα της πολιτικής κακοήθειας των ειδικών του καπελώματος και της κανιβαλίζουσας πρωτοπορίας. Βλέποντας πως πολλοί δυσανασχετούν με το όλο σκηνικό και αφού συνειδητοποιούμε το λάθος, να παρασυρθούμε και εμείς οι ίδιοι από αυτήν την κατάσταση, μετά από σύντομη συζήτηση , επιλέγουμε μέσω συνθημάτων να καλέσουμε την συνέχιση της πορείας, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε αυτούς που δεν πορεύθηκαν να το κάνουν. Περιμένοντας κάποια ανταπόκριση και ενώ βλέπουμε πως δεν διατίθεται κάποιο άλλο μπλοκ να ξεκινήσει, ξεκινάμε με το σύνθημα «το κίνημα δεν θέλει πατέρες και βοσκούς –θέλει αγώνες εξεγερτικούς» Πραγματοποιείται πορεία μέχρι την κεντρική πλατεία όπου μοιράστηκαν και τα τελευταία κείμενα.

Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε καταγγέλλοντας κάθε είδους (και από οποιαδήποτε κατεύθυνση) «πολιτική» κουτοπονηριά , κομματική χειραγώγηση και ανταγωνιστικό σεχταρισμό, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν στον εμπλουτισμό και την εξέλιξη του κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Απέναντι στην καπιταλιστική ιμπεριαλιστική- κυβερνητική- κρατική (ας τα βάλει ο καθένας με όποια σειρά θέλει) κυριαρχία και καταπίεση, αυτές οι νοοτροπίες και οι τακτικές το μόνο που παράγουν είναι ο περαιτέρω κατακερματισμός της οργάνωσης και της αντίστασης των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων. Οι πρακτικές αυτές δημιουργούν έντονα αρνητικό κλίμα σε αυτούς που έχουν την διάθεση να αγωνιστούν αλλά και απογοήτευση σε αυτούς που ήδη αγωνίζονται. Ρίχνουν νερό στον μύλο, απολίτικων και αντιδραστικών στοιχείων που από αφέλεια ή εσκεμμένα απαξιώνουν τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες με ατάκες του στυλ «όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική είναι σάπιοι», «αν κυβερνούσαν αυτοί θα ήταν ακόμη χειρότεροι», «όλοι τελικά κοιτάνε την πάρτη τους», «με τούτους εδώ δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απολύτως» κλπ.
Τέτοιες σκηνές, νοοτροπίες και εσωστρέφειες δεν ενθαρρύνουν τον κόσμο να διεκδικήσει και να αγωνιστεί, αλλά τον στέλνουν σπίτι του, στην απελπισία, την υποταγή και την ιδιώτευση. Ακόμη μπορεί και να τον στείλουν στην απέναντι πλευρα. Την πλευρά των «ισχυρών», των «νικητών », των «εξασφαλισμένων», των «ρεαλιστών» υπερασπιστών του καπιταλισμού και των αντικομμουνιστών…

 

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

Ο Απρίλης του 1967, αποτέλεσε την αφετηρία μιας μακροχρόνιας περιόδου κοινωνικού, πολιτικού και πολιτιστικού σκοταδισμού και απομόνωσης. Το αμερικανοκίνητο στρατιωτικό κράτος εκτάκτου ανάγκης εν καιρώ πολιτικής κρίσης και κάτω απο το φόβο της κομμουνιστικής απειλής είχε περιορίσει κάθε ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα. Όποιος δε συμφωνούσε με τους γραμμένους και άγραφους κανόνες ενός παρανοικού καθεστώτος ερχόταν αντιμέτωπος με μια πληθώρα σαδιστικών τιμωριών. Απειλές, εκβιασμοί, βασανιστήρια, εκτελέσεις, εξορίες είχαν φτάσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στα όριά του. Παρ’ όλον το φόβο και τις αυστηρές κυρώσεις της ολοκληρωτικής χουντικής διακυβέρνησης, ομάδες και άτομα οργανωμένα ή και αυθόρμητα κατάφερναν συχνά να πλήξουν το γόητρο της χακί δημοκρατίας.

Η έντονη πολιτικοποίηση και το πάθος για ελευθερία σιγόβραζε. Το Νοέμβρη του 1973 εν’ μέσω έντονων φοιτητικών διεργασιών και διεκδικήσεων και με αφορμή συλλήψεις και βασανιστηρια φοιτητών στα ΕΑΤ-ΕΣΑ, 300 άτομα κινούμενα από την Νομική κατέλαβαν το πολυτεχνείο. Αρχικά χαρακτηριστήκαν από κάποιους ως εχθροί του έθνους και από κάποιους άλλους ως προβοκάτορες. Κάθε είδους συκοφαντική προπαγάνδα έπεσε στο κενό. Τα δίκαια αιτήματα, η ελεύθερη φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού καθώς και το κυρίαρχο σύνθημα «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία» συσπείρωσαν μεγάλο αριθμό φοιτητών και πολιτών στο Πολυτεχνείο, την γύρω περιοχή αλλά και σε άλλα πανεπιστήμια της χώρας. Απο την άλλη η ανησυχία των χουντικών για εξάπλωση της εξεγερτικής διάθεσης σε σχολεία και εργοστάσια τους οδηγεί στην άμεση ενεργοποίηση αστυνομίας, στρατού, και παρακρατικών . Το αιματοκύλισμα ξεκίνησε από ελεύθερους σκοπευτές και αστυνομικούς που εκτελούσαν εν’ ψυχρώ στη γύρω περιοχή και κορυφώθηκε με το γκρέμισμα της πύλης του Πολυτεχνείου από το στρατιωτικό άρμα. Τραγικός απολογισμός δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες.Ένα χρονο μετά και αφού χάνεται η μισή Κύπρος μετά το αποτυχημένο εκεί εθνικιστικό πραξικόπημα, οι συνταγματάρχες κάτω απο το φόβο μία νέας εξέγερσης παραδίδουν την εξουσία στις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

41 χρόνια μετά δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Το κράτος συνεχίζει να εξαπατά και να ελέγχει την κοινωνία από τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου, βασισμένο σε ένα καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης τεχνητών αναγκών και συνηθειών. Καταφέρνει έτσι, σε μεγάλο βαθμό, μέσα απο μια ψεύτικη ευημερία να μετατρέψει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες σε μια εξαρτημένη μάζα πρόθυμη να υποστεί ή και να υιοθετήσει τις αποφάσεις των «δημοκρατικά εκλεγμένων» διαχειριστών της. Επικαλούμενοι μια οικονομική κρίση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν, μικρά και μεγάλα αφεντικά, αναγκάζουν την κοινωνία να πληρώσει τα σπασμένα. Ισοπεδώνουν βασικές κοινωνικές δομές, αγαθά και δικαιώματα, ξεπουλούν και λεηλατούν μια ολόκληρη χώρα οδηγώντας τη στη φτώχεια, την εξαθλίωση και ό,τι συνεπάγεται αυτών.

Απέναντι σε όσους τολμούν να αμφισβητήσουν, να αντισταθούν και να εναντιωθούν στις επιβολές της «δημοκρατίας», το αλαζονικό κράτος επιστρατεύει την βία και τη μαύρη προπαγάνδα. Παράλληλα ρίχνει στη σκακιέρα διάφορα πολιτικά μορφώματα τα οποία διακατέχονται κυρίως από εθνικιστικά φρονήματα χρησιμοποιώντας τα για να αποπολιτικοποίησει και να αποπροσανατολίσει ακόμη περισσότερο.

Αυτή η λαίλαπα επιθέσεων που εξαπολύεται από το κράτος σε πολιτικό, οικονομικό, και κοινωνικό επίπεδο δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο με την οργάνωση και την αντίσταση «από τα κάτω» με οργανωμένες δομές αλληλεγγύης και δράσης που θα αντιπαλεύουν το υπάρχον σύστημα της χειραγώγησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Μακριά και έξω από την κατεστημένη και προβληματική γραφειοκρατεία της αντιπροσώπευσης, να αμφισβητήσουμε, να εναντιωθούμε και να αναλάβουμε δράση ώστε να συντρίψουμε θεσμούς, νοοτροπίες και κανόνες που αναπαράγουν και διαιωνίζουν ένα σύστημα εξουσίας, ανισότητας και κοινωνικού κανιβαλισμού.
Η εξέγερση το Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο, παρόλο που χρόνια τώρα γίνονται προσπάθειες να μετατραπεί σε μία σχολική γιορτή και μνημόσυνο, συνεχίζει να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για μικρές ή μεγαλύτερες εξεγέρσεις απέναντι στην καταπίεση που επιβάλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

Τις μέρες αυτές, υπάρχουν πολλοί που θα υποστηρίξουν ότι το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Συμφωνούμε και συμπληρώνουμε με άλλο ένα σύνθημα των ημερών εκείνων,που αποτελεί την προϋπόθεση για την κάλυψη ακόμη περισσότερων αναγκών και επιθυμιών του ατόμου και της κοινωνίας, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ